Konferencja w Quebecu zebrała się w październiku 1864 r. w atmosferze ogólnego entuzjazmu i poparcia dla idei konfederacji. Do Qeubecu zjechali najzdolniejsi ówcześni politycy kanadyjscy, m. in. John A. Macdonald, Alexander Galt, Leonard Tilley, George Cartier, George Brown, Thomas McGee, którzy od dawna działali na rzecz unii. Pochodzili oni z angielskiej i francuskiej Kanady, z prowincji morskich i Nowej Fundlandii. Ci Ojcowie Konfederacji, jak ich nazwała historiografia kanadyjska, w krótkim czasie do końca października 1864 r. opracowali 72 rezolucje, stanowiące podstawę nowego ustroju ziem kanadyjskich i powstania Dominium Kanady.  W czasie debat nad przyszłym ustrojem kraju starły się w Quebecu dwie koncepcje polityczne. Unioniści z Johnem A. Macdonaldem na czele wysuwali projekt ścisłej federacji i pozostawienia niewielkich tylko uprawnień rządom prowincjonalnym. Federaliści natomiast, pod wodzą George Cartiera i Olivera Mowata (1820—1903), byli zwolennikami szerszej autonomii prowincji w ramach konfederacji. Zwyciężyła koncepcja federacji, która następnie musiała zostać zatwierdzona przez parlamenty poszczególnych prowincji. Na wiosnę 1865 r. przyjęło ją kanadyjskie Zgromadzenie Narodowe, w prowincjach morskich powstała jednak pewna opozycja. Prowincje te wysunęły zastrzeżenia przeciwko projektowi gospodarowania finansami, uważały, że proponowany plan je krzywdził. Wyspa Księcia Edwarda i Nowa Fundlandia odrzuciły rezolucje z Quebecu jako mniej zainteresowane w konfederacji ze względu na swe położenie geograficzne.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA